ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ….
ಸುಮನ್ ಸುಬ್ಬರಾವ್
ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಮಗ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬಂದವನೇ ಸಡನ್ನಾಗಿ, “ಅಮ್ಮಾ ನಿನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯ್ತು. ಅಜ್ಜಿ ಆಗಿದೀಯಾ” ಎಂದ.
ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಪಿಳಿ ಪಿಳಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತ “ಯಾಕೋ ಮಗನೇ” ಎಂದೆ. ಅದಕ್ಕವನು, “ನಿನಗೆ ಸೊಂಟ ನೋವು. ಕಾಲು ನೋವು. ಎಲ್ಲಾ ಕಡೇನೂ ನೋವು ಅಂತೀಯಾ. ಕೂದಲು ಬೇರೆ ಬೆಳ್ಳಗಾಗಿದೆ. ನೀನೀಗ ಅಜ್ಜಿ ಆಗಿದೀಯಾ” ಅಂದ.
ಯಾಕೋ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಮೈಯಲ್ಲಿರೋ ಶಕ್ತಿಯೆಲ್ಲಾ ಉಡುಗಿ ನಿತ್ರಾಣಳಾಗಿ ಕುಳಿತೆ. ಹೌದಲ್ವಾ, ನನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯ್ತು. ನಾನಿನ್ನು ಅಜ್ಜಿ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಬಟ್ಟೆ ಯಾವುದಾದರೇನು? ಕೂದಲು ಬಾಚಿದರೆಷ್ಟು, ಬಿಟ್ಟರೆಷ್ಟು? ನನ್ಯಾರು ನೋಡ್ತಾರೆ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ನಿರಾಸಕ್ತಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ನನ್ನ ಇಷ್ಟವಾದ ಹವ್ಯಾಸಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಪತಿಗೂ ನನ್ನಲ್ಲಾಗಿರುವ ಬದಲಾವಣೆ ತಿಳಿದಿರಬೇಕು. “ಏನಾಗಿದೆಯೇ ನಿನಗೆ” ಎಂದರು. “ಏನಿಲ್ಲಾರಿ” ಅಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಇಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳತಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೇ ಗಾಭರಿಯಂದ, “ಏನಾಗಿದ್ಯೇ ನಿನಗೆ, ಆರೋಗ್ಯ ಸರಿ ಇಲ್ವಾ?” ಎಂದಳು.
ನಾನು ನಿರಾಸಕ್ತಿಯಿಂದಲೇ, “ಇನ್ನೇನು ಆರೋಗ್ಯ, ವಯಸ್ಸಾತಲ್ವಾ” ಎಂದೆ.
ಅವಳು ಜೋರಾಗಿ ನಗುತ್ತ, “ವಯಸ್ಸಾಯ್ತಾ ನಿನಗೆ? ಯಾರಂದ್ರು ಹಾಗಂತ? ಹೇಳಿದೋರಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯ್ತು ಅಷ್ಟೆ” ಎಂದಳು. “ಇಲ್ಲ ಕಣೇ, ನನ್ನ ಮಗನೇ ಹಾಗಂದ” ಅಂದೆ.
ಅವಳು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುತ್ತ, “ನೋಡು ವಯಸ್ಸಾಗೋದು, ಸಾಯೋದು ಇವೆಲ್ಲ ಸಹಜ. ಅದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಬೇಜಾರು ಯಾಕೆ ಮಾಡ್ಕೊತೀಯಾ? ವಯಸ್ಸಾಗೋದು ದೇಹಕ್ಕೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸನ್ನು 18ರಲ್ಲೇ ಇಟ್ಕೋ. ಅದು ನಿನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಇದೆ. 80 ವರ್ಷ ಆದೋರು ಕೂಡ ಇನ್ನೂ ಬದುಕನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಅನುಭವಿಸ್ತಾರೆ. ನಿನಗೇನೆ ಆಗಿದೆ ದಾಡಿ?” ಎಂದು ಉಗಿದು ಹೋದಳು. ಹೌದಲ್ವಾ ಎನಿಸಿತು.
ವಯಸ್ಸಾಗಿರೋದು ನನ್ನ ದೇಹಕ್ಕೆ ತಾನೇ… ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅಲ್ವಲ್ಲಾ… ನಾನ್ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ದುಃಖಪಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನಿಸಿತು. ತಕ್ಷಣ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತೆ. ಅತಿಲೋಕ ಸುಂದರಿ ಎನಿಸಿತು. ಖುಷಿಯಿಂದ, ಹಕ್ಕಿ ತರಹ ಹಾರಾಡಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಹಾಡು ಹಚ್ಚಿ ಡಾನ್ಸ್ ಮಾಡತೊಡಗಿದೆ. ಮಗ ಬಂದವನು, “ಅಮ್ಮ ನಿನಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ. ಡಾನ್ಸ್ ಮಾಡೋವಾಗಿ ಬಿದ್ದು ಕಾಲು ಮುರ್ಕೋತೀಯಾ” ಅಂದ.
“ಮಗನೇ ಬಿದ್ರೆ ನೀನಿದ್ದೀಯಲ್ವಾ… ಬೀಳೋ ತನ್ಕ ಮಾಡ್ತೀನಿ ತಗೊ” ಎಂದೆ ಜೋರಾಗಿ ನಗುತ್ತ…
——————————
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ-
ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಇಂತಹ ರಾಜಕುಮಾರ ಸಿಗುವಂತಿದ್ದರೆ
